Mijn gevleugelde familie woont al generaties lang in de ecologische zone in de wijk Zuiderburen. Ik ben geboren en getogen op de Folsingadyk, langs het ooit zo rustige fietspad door de wijk. Ik draai al wat jaartjes mee in de mallemolen van de wijk en soms is het leven best zwaar. Dan moet ik in het voorjaar op de vlucht voor mijn medebewoners als de zwaan of de meerkoeten, die vinden dat ik te dicht in de buurt van hun kroost kom. Ook zwemt er soms een grote vis in de vijvers, die van gevogelte houdt. Dat is altijd even oppassen langs de waterkant tijdens het pootjebaden. Maar het onderkennen van deze gevaren zit in mijn genen. Ik leerde dit van mijn moeder en weet niet beter.
Maar één soort in de wijk slaat alles. De ‘homo sapiens’, beter bekend als de mens, is onvoorspelbaar en weet steeds weer iets nieuws te vinden om mij en mijn buren het leven zuur te maken. Veel van mijn buren zijn inmiddels ook gevlucht naar rustigere oorden, waar ze minder gevaar voor hun leven lopen en kunnen genieten van de rust die dieren verdienen. Maar mij krijgen ze niet weg. Althans, voorlopig nog niet. Want wat ik afgelopen weekend weer meemaakte.
Twee nachten lang kon ik niet slapen, doordat mensenkinderen in het holst van de nacht luidkeels lopend en fietsend over het fietspad trokken. “Wakker worden!”, riepen ze. Nou, dat deed ik zeker. Ook mijn familie deed geen oog meer dicht van het lawaai, wat maar aanhield. Blijkbaar heeft de mensheid de behoefte om zijn vrijheid luidkeels te ventileren, nu de ophokplicht na de coronamaatregelen is opgeheven. Ook fysiek was er de behoefte om de vrijheid te vieren. Het bushokje bij De Boorne moest het ontgelden. Glas ‘all over the place’, heel gevaarlijk voor auto- en fietsbanden, maar vooral voor onze pootjes en die van andere diersoorten.
Ook kregen wij nog nog een lekkere maaltijd geserveerd. Blijkbaar wisten mensen niet meer hoe ze op de hoek van het fiets bij de Krommezijl hun afval in de container moesten proppen. Ze hebben het probleem opgelost door het vuil maar gewoon op de straat te zetten. Het afval rolt nu over straat en binnenkort de vijvers en de sloot in. Dan kunnen wij binnenkort genieten van plastic soup. Over de kwaliteit en de veiligheid daarvan lopen de meningen uiteen.
Helaas spelen de problemen in mijn straatje al langer. Maar afgelopen weekend was voor mij toch wel de spreekwoordelijke druppel. Een paar jaar geleden is het plan opgevat om het fietspad door te trekken over de Drachtsterweg. Sindsdien is het ooit benoemde recreatieve fietspad veranderd in het hoofdfietspad door de wijk. Massa’s voetgangers, fietsers snorfietsers gebruiken het fietspad. Ze zitten elkaar dwars en bovendien lopen wij gevaar. Ook bromfietsers doen nog een duit in het zakje. Ze mogen er niet rijden, maar……….Triviaal zijn de rietkragen op de kruisingen van voetpaden en wegen. Snoei je de rietkragen voor de verkeersveiligheid of laat je ze woekeren al schuilplaats voor ons?
Af en toe vraag ik me af voor wie de ecologische zone nu eigenlijk is bedoeld? Voor de mens of dieren? Of vindt de Gemeente het een goed excuus om te bezuinigen op het groenbeleid en kunnen mens en dier lekker stikken? Misschien moeten we maar snel eens bijeenkomen op de broedplaats, voordat het te laat is!
jurgen schrijft 